Ann-Sophie is na de marathon trots en vastberaden

Nippertje
Ze had tenslotte een doel; voor zichzelf en voor de donor van wie ze haar nieuwe nier had gekregen: "Ik wilde laten zien dat er met een nieuwe nier een nieuw leven mogelijk is", zo verklaart de 40-jarige Ann-Sophie.

Vier jaar geleden kreeg ze een auto-immuunziekte. Haar nier werd hierbij zwaar getroffen, waardoor ze aan de dialyse moest. De transplantatie kwam vorig jaar precies op tijd. "Ik denk dat ik er anders nu niet meer was geweest."

Dat ze nu nog zou leven en laat staan een wandelmarathon zou lopen, kon ze zich vorig jaar dan ook amper voorstellen. Een rondje door de supermarkt van pakweg vijfhonderd meter, was al te veel gevraagd voor haar.

Afgelopen maart besloot ze mee te doen aan een van de zwaarste marathons van Nederland: "Ik hou van wandelen. Het is goed voor mijn revalidatie en ik hou van Zeeland. Dat het ook de zwaarste was, daar las ik voor het gemak even overheen."

Met de wandelmarathon wilde ze ook haar donor bedanken. Hoewel een nier ook door iemand bij leven kan worden gedoneerd, heeft zij hem ontvangen van iemand die overleden is. Ze weet niet van wie ze haar nier heeft gekregen. En dat mag ze ook niet weten. Regels rondom transplantaties schrijven voor dat zowel de ontvanger als de donor elkaars identiteit niet mag weten.

Het is wel mogelijk om een brief naar Eurotransplant te sturen, de organisatie die transplantaties coördineert. Zij sturen die brief dan geanonimiseerd door naar de nabestaanden. Over die mogelijkheid denkt Ann-Sophie nog na.

De wandelmarathon is onderdeel van haar revalidatie. Zonder de marathon in het vooruitzicht vond ze het herstelproces maar traag en saai. In overleg met haar doktoren heeft ze zich voorbereid.

Behalve dat de wandeling zwaar was, had ze nog een paar tegenslagen te verwerken: "Het was rotweer en ik haat het om door het zand te lopen," zegt ze met een glimlach op haar gezicht.

Slaapwandelen
Nog voordat ze op de helft van de marathon was, was ze al vermoeid. "Ik had 's nachts slecht geslapen. Ik was zo moe. Ik slaapwandelde gewoon af en toe. Maar ik hield mezelf op de been door te denken aan die man die laatst meedeed aan een 300 kilometer lange tocht en vlak voor de finish, op 292 kilometer in slaap viel," vertelt Ann-Sophie. "En dat wilde ik voorkomen; niet finishen bestond voor mij niet. Al zou het 00.00 uur zijn. Ik moest en ik zou de eindstreep halen."

Die vermoeidheid brak haar op de terugweg naar Gent wederom op. Tijdens het rijden kon ze haar ogen amper meer openhouden. Ze besloot haar auto halverwege achter te laten en haar vriend te bellen die vlak voor haar reed.

Verslaggever Martijn van der Werff heeft vandaag samen met Ann-Sophie haar auto opgehaald:

Hoewel het verhaal nu klinkt als een heldentocht vol met positieve ervaringen, was dat het niet. Het was zelfs frustrerend: "Tijdens de laatste kilometers ben ik geholpen door mensen van het Rode Kruis die de hele dag achter mij aan hadden gereden. En het enige wat ik kon denken was: laat mij met rust! Ik wil dit zelf doen."

Zelf doen
Dat ze per se zelfstandig wilde finishen heeft haar vriend - die als verrassing naar Zoutelande was gekomen - aan den lijve ondervonden. Hij stond haar 500 meter voor de finish op te wachten om vervolgens samen verder te lopen. "Ik heb hem gezegd, je mag meelopen, maar niet naast me. Ik wil dit zelf doen."

En het moment dat ze de finish passeerde, is voor haar dan ook onvergetelijk: "Ik was moe, werd overmand door emoties. Maar het was zo fijn! Op de terugweg in de auto heb ik nog een paar keer een vreugdekreet geslaakt."

Menigeen die Ann-Sophie gisteren zag lopen, dacht dat dit de eerste en meteen ook laatste keer zou zijn. Maar niks daarvan. "Volgend jaar ben ik er weer bij, alleen moet je dan wel beter weer bestellen," daarmee verwijzend naar de regen en wind dit weekend.

Bij de wandelmarathon alleen blijft het niet. De Vlaamse heeft het plan opgevat om mee te doen aan een Kennedy-mars. Een tocht van 80 kilometer. Dat die wandeling bijna twee keer zo lang is als gisteren lijkt haar niet te deren. "Ik denk dat ik dat wel kan. Desnoods eindig ik weer als laatste. Maar voordat het zover is ga ik nu eerst vooral rusten."