Hoe de Watersnoodramp uiteindelijk leidde tot betaald voetbal

Hoe de Watersnoodramp uiteindelijk leidde tot betaald voetbal
Hoe de Watersnoodramp uiteindelijk leidde tot betaald voetbal © Matty Verkamman
'De Watersnoodwedstrijd is een ijkpunt in de Nederlandse voetbalgeschiedenis'
"Het is een ijkpunt voor het voetbal", vertelt Matty Verkamman uit Kats. Verkamman heeft meerdere keren gepubliceerd over de wedstrijd en sprak met veel spelers. "Het Nederlands elftal zat op een dieptepunt in die jaren, net als het clubvoetbal. In Parijs bleek dat er nog hele goede Nederlandse topvoetballers waren, die allemaal hun brood in het buitenland verdienden."

Rijvers waaide van de weg af

Een van die spelers is Kees Rijvers. Op de avond van de Ramp was hij op weg van Frankrijk naar Nederland. Onderweg merkte hij dat het noodweer was. "Je waaide bijna van de weg af", vertelt de nu 91-jarige Rijvers. Hij hoorde een dag later van de ramp. "Toen had je alleen nog de krant en de radio."
Twee spelers namen het initiatief voor de Watersnoodwedstrijd: Bram Appel en Theo Timmermans. "Ik werd al snel gebeld. Ze waren bezig om iets te organiseren", aldus Rijvers, die ook mee wilde doen.
Kees Rijvers
Kees Rijvers © Omroep Zeeland
<p>Kees Rijvers (27 mei 1926, Princenhage) speelde als prof voor NAC, Saint-Etienne, Stade Francais en Feyenoord. Hij speelde 33 interlands (tien goals). Als trainer was Rijvers actief bij FC Twente, PSV en Beringen (Bel). Met PSV won hij in 1978 de UEFA Cup. Van 1981 tot 1984 was Rijvers bondscoach van het Nederlands elftal.</p>
Ook de KNVB organiseerde een benefietwedstrijd tussen het Nederlands elftal, dat uit amateurs bestond, en Denemarken. Dat duel werd op 7 maart 1953 gespeeld, maar werd nooit zo bekend als de Watersnoodwedstrijd in Parijs.

KNVB fel tegenstander

De KNVB was geen voorstander van het duel met de profs. Vooral bestuurder Karel Lotsy is fel tegen het betalen van spelers. "Lo Brunt, de secretaris/penningmeester van de KNVB, was op de hand van de spelers en gaf Appel en Timmermans de tip om Prins Bernhard in te schakelen. Die was toen voorzitter van het Rampenfonds. Toen kon Lotsy natuurlijk geen nee meer zeggen", aldus Verkamman.
"De pesterij van Lotsy ging zover dat het Wilhelmus niet gespeeld werd"
<p>Het Nederlandse team van profs in het buitenland bestond uit de volgende spelers: : Gerrit Vreeken, Jan van Geen (beiden FC Nantes), Rinus Schaap (Racing Club de Paris), Cor van der Hart (Lille), Frans de Munck (1. FC Köln), Joop de Kubber, Bertus de Harder (beiden Bordeaux), Arie de Vroet (Rouen), Bram Appel (Stade de Reims), Kees Rijvers (Stade Francais), Theo Timmermans (Nîmes), Wilhelm van Lent (Lens) en Fred Röhrig (Roubaix). <p>De ploeg stond onder leiding van de Fransman Edmond Delfour .</p>
De toss bij de Watersnoodwedstrijd in Parijs in 1953
De toss bij de Watersnoodwedstrijd in Parijs in 1953 © Matty Verkamman
Nederland won de wedstrijd met 1-2. Bij rust stond Frankrijk nog met 1-0 voor. "Het was eigenlijk een rommeltje bij ons. Het was aan keeper De Munck te danken dat het nog maar 1-0 was", vertelt Rijvers, die nog goed weet wat er zich die dag afspeelde in Parijs. "Je voelde al in de rust dat we het goed wilden maken. Er zat een ijver in onze ploeg. Na rust waren we de baas op het veld." Door doelpunten van Bertus de Harder en Bram Appel won de Nederlandse ploeg alsnog.

Twee Zeeuwen in het team

In het team speelden twee Zeeuwen: Frans de Munck en Joop de Kubber, beiden uit Goes. "Ze waren bijna buurjongens. Het was een bijzondere wedstrijd voor hun. Ik heb ze daar nog wel eens over gesproken. Als Zeeuwse jongens waren ze daar belangrijk. Dat was voor hun best emotioneel", aldus Verkamman. De Munck en De Kubber zijn inmiddels overleden.