Wadlopen, maar wel op z'n Zeeuws

De omgebouwde kokkelboot nadert de plaat. "Straks niet schrikken van het kleine schokje als de boot in het zand loopt," wordt er geroepen. Via de handige aluminium loopbrug stappen de gidsen op de plaat. De rest volgt. De kinderen met schepnetjes, hun ouders met het fototoestel. 

De nietsvermoedende toerist wordt het advies meegegeven om toch maar laarzen aan te trekken in plaats van met de blote voeten de strijd met de honderden oesterschelpen aan te gaan. "En vergeet niet te smeren!"

Lynden stapt met zijn gele laarzen en schepnet vlak achter de gidsen de plaat op. Hij is jong, maar een ervaren jutter en al eerder op de Slipperplaat geweest. Hij heeft geen gids nodig en zoekt zijn eigen weg. "Hier kan je alles vinden. Krabbetjes, zeesterren, oesterschelpen en nog veel meer." 

Wat Lynden bijzonder vindt, stopt hij in zijn emmer. Ook die ene gesloten oester, terwijl de gids nog liet weten dat dat niet mocht. "Ik gooi 'm straks wel weer in het water als we weer varen," zegt hij zachtjes. 

De meeste deelnemers scharrelen achter de gidsen aan. "Kijk, een krabbetje, en hier... een zeester!" Gids Kees legt het dier op zijn hand. "Het is geen zeester, maar wel een familielid. Een brokkelster." De vijf armen van het dier, zo'n zeven centimeter lang, breken makkelijk af. Voorzichtig wordt hij terug gelegd. 

'Fuuut fuuuut' klinkt het over de plaat. Na een uur is het voorbij, de Slipperplaat wordt teruggegeven aan de natuur. De veertig deelnemers stappen weer aan boord. Ze waren dit seizoen de eerste wadlopers, of beter gezegd, sliklopers. Dat zullen ze zich nog wel even herinneren. En die ene toerist ook nog wel voelen, gezien de donkerrode kuiten waarmee hij de Yerseke 100 verlaat.