Jans Willemse is nog een van de weinige 'Zeeuwse meisjes'
Jans Willemse, nog steeds een écht Zeeuwse meisje
Toen ze klein was, liep iedereen in haar geboortedorp Ritthem in dracht. Maar toen in de Tweede Wereldoorlog veel mensen - al dan niet gedwongen door een gebrek aan stoffen die nodig waren voor de dracht - er voor kozen om op "z'n burgers te gaan" werd ze meer en meer een bezienswaardigheid.
Als mensen het netjes vragen mogen ze best een foto van me maken. Geld daarvoor vragen ? Nee, dat heb ik nooit gedaan !
Mevrouw Willemse en haar oudere zus Kee die in Veere woont, bleven altijd vasthouden aan de dracht. "Ook al werden we wel eens neerbuigend 'boerendodden' genoemd, ik weet niet beter en wil niet anders", zegt ze.
Sinds twintig jaar woont ze in Grijpskerke, en is daar met haar folkoristische 'look' een vertrouwd verschijnsel. Toeristen vragen haar nog regelmatig te poseren voor een foto. "Als mensen het netjes vragen mag het. Daar geld voor vragen? Echt niet, nee dat heb ik nooit gedaan, hoe kom je er op."
Portemonnee gaat in de verborgen schortenzak
Eilanden raakten verbonden
Zeeland kent van oudsher veel verschillende streekdrachten, een gevolg van de eilandenstructuur die we hier lange tijd hadden. Maar in de loop van de vorige eeuw daalde het aantal dragers ervan snel. Niet alleen door de oorlog; ook omdat de eilanden met elkaar verbonden raakten en de inwoners in contact kwamen met de buitenwereld.
Juwelier Piet Minderhoud uit Westkapelle heeft regelmatig contact met de Zeeuwse vrouwen die nog in dracht lopen. Hij schat dat er nu nog zo'n veertig zijn. Mannen in dracht zien we al vele jaren niet meer in Zeeland.
