'Slangen: ik sta ermee op en ga ermee naar bed'

De groene leguaan was de eerste grote hagedis die bij de opvang terecht kwam: "Daar is onze organisatie naar vernoemd", vertelt Ad. "De Latijnse naam voor het dier is namelijk Iguana. Het is een beminnelijk draakje: die stekels, het kopje met de sprekende ogen en ook de keelkwab. Dat is hun manier van communicatie. In combinatie met heftig of minder heftig kopknikken, kunnen ze precies duidelijk maken aan anderen wat ze bedoelen."

Zo heeft elk dier een verhaal. Aan een van de muren hangt het skelet van een tijgerpython. Ad werd een keer gebeten door een van de vijf slangen, maar dat was zijn eigen schuld, vindt hij. "Doordat er zieke medewerkers waren, ging ik op een heel ander tijdstip schoonmaken dan normaal en omdat ik haast had, maakte ik snellere bewegingen. Een van de slangen kwam van onder een boom en beet me zo in mijn hand."

Toch werd de liefde voor die pythons niet minder groot. De beet in zijn hand deed een stuk minder zeer dan de pijn in het hart toen de dieren kwamen te overlijden: "Er sloop een bacterie bij de groep in en die kregen we niet weg. Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Ik heb er het eerste jaar niet over kunnen praten. Die dieren waren aan mij gewend en ik had best een speciale band met ze."

Ad is nu begin zestig, maar aan pensioen denkt hij nog niet echt. Als het komt, hoeft hij zich over Iguana in ieder geval niet druk te maken: "Ik heb genoeg mensen achter mij die het willen doen, maar ik denk wel dat ik het af en toe wil blijven doen. Ik vind het stiekem nogal leuk. Het is geen werk meer, het is een hobby."