Slachtoffer Watersnoodramp: Mijn oma bleef altijd vermist
Mina Verton maakte als twaalfjarig meisje de Watersnoodramp mee
Zelf overleefde ze de ramp ternauwernood. "We hebben de hele nacht op een vlot gedreven. Ik was twaalf jaar oud en hield m'n zusje van vijf vast. Het was bitterkoud, een vreselijke nacht. Het enige wat je kon doen was bidden."
Pas de volgende morgen dreven Mina Verton en haar zusje aan land en werden ze in veiligheid gebracht. Maar de familie is niet compleet en dus begon de zoektocht.
Oma bleef altijd vermist
"Mijn broer Han van vijftien werd drie maanden na de ramp geïdentificeerd aan de hand van zijn horloge. Mijn oma bleef altijd vermist. Ook het DNA-onderzoek leverde niets op. Waarschijnlijk is de link kleindochter-oma te ver weg."
Het Landelijk Bureau Vermiste Personen begon in 2013 met het DNA-onderzoek. Mensen die tijdens de Watersnoodramp zijn overleden en ongeïdentificeerd bleven worden opgegraven. Doel is om mensen zoals de oma van Mina Verton alsnog te identificeren.
Mina Verton heeft jarenlang niet over de ramp gepraat, maar inmiddels geeft ze voorlichting op scholen en rondleidingen in het Watersnoodmuseum waarbij ze haar verhaal vertelt. "Je kan nooit zeggen dat je het hebt verwerkt. Maar er over praten is wel een vorm van verwerking."
<h2>Identificatie onbekende doden </h2><p>Sinds 2010 is het verplicht om DNA af te nemen van niet-geïdentificeerde stoffelijk overschotten voordat deze worden begraven. Deze verplichte DNA-afname geldt ook voor vermiste personen die langer dan drie weken vermist zijn. </p><p>Voor die tijd werd geen DNA afgenomen van onbekende overledenen en dus moest er een inhaalslag gemaakt worden. Sinds 2011 loopt het project DNA-databank Vermiste Personen.</p><p>Het project startte met het in kaart brengen van alle graven van niet-geïdentificeerde lichamen in Nederland. Vervolgens zijn deze lichamen opgegraven en is alsnog DNA-materiaal afgenomen. Daar horen ook de graven van onbekende slachtoffers van de Watersnoodramp bij. </p><h2>Bron: Politie</h2>
