Watersnoodpad: Dit was zaterdag 27 januari

Vandaag gaan we in Zijpe van start. Op de plek waar net na de ramp slachtoffers provisorisch werden begraven treffen we meeloper Thea. Met stijgende verbazing en toenemende bibbers van de kou ziet ze hoe we radio maken, de televisieploeg van de omroep te woord staan en nog maar even live op Facebook onze ochtendgroet uitspreken.

Dan gaan we op pad. In het centrum van Bru is een paar dagen geleden de muziektent neergehaald ten behoeve van de vooruitgang. Op zich geen probleem, ware het niet dat het een cadeau was van de gemeente Gorssel na de Ramp. Een aantal inwoners ziet de sloop niet als de meest dankbare daad.

Vervolgens trekken we naar de begraafplaats van Sirjansland. We worden ontvangen door Daan Fonteine en de zusters Hoogerhuis. Die laatste twee zijn na 1953 geboren maar zijn hier vandaag omdat ze het verhaal van hun opa en vader willen laten horen. Ze lopen met ons mee richting Dreischor en laten zien waar ze geboren zijn, het landbouwhaventje de Staart. Ondanks dat hun opa, hun vader de nacht van de ramp wegstuurde om Sirjansland te waarschuwen voor het moordende water, vielen er toch slachtoffers.

Iedere middag moeten we een plek zoeken om ons televisie-item in elkaar te zetten en door te sturen naar de omroep. Vandaag zijn we welkom in kaasboerderij 'de Stolpe', waar ons gepriegel met de apparatuur nauwlettend wordt gevolgd door een schare kinderen. Tot onze frustratie heeft de wind roet in het eten gegooid en een gedeelte van de opnames onbruikbaar gemaakt.

Gelukkig kunnen we nog wel in Dreischor het verhaal van Daan Fonteine opnemen. Daan, die 80 jaar is, maar soepeler loopt dan Mark en ik, maakte iets ongelofelijks mee in de nacht van 31 januari. Met het hele gezin klommen de Fonteinen het dak op waarna het huis instortte. Wonder boven wonder bleef het dak drijven en voeren ze stuurloos op het water. "We hielden elkaar vast en waren ervan overtuigd dat we eraan zouden gaan", zegt Daan.

Maar het lot besliste anders. Het dakvlot kwam een tijdje later vast te zitten tussen een huis en een varkenskot. Daar kon iedereen vanaf het dak het huis binnen klimmen om vervolgens te wachten tot ze gered werden. Daan praat er makkelijk over, voor iemand die als 15-jarige jongen zo'n avontuur beleefde.

De wind vandaag sneed met grote regelmaat plakken kou af en wierp die achteloos over ons heen. Ingepakt als we zijn voelen we hem toch. Hoe moet dat 65 jaar geleden zijn geweest? Daan weet het, hij zat op het dak maar voelde geen kou, want de adrenaline stuwde warmte door zijn lijf.

Ook nu zie ik de 80-jarige geen krimp geven terwijl ik binnensmonds loop te kermen. Een lesje nederigheid voor de verwende verslaggever die nog nooit honger, dorst of gebrek aan warmte heeft gekend.