Ongeneeslijk zieke Kustmarathonorganisator: 'Opgeven? Amme nooit nie'

Zo'n drie maanden na de eerste opname, in januari 2018, kreeg Lein te horen dat hij opnieuw kanker had. Ongeneeslijk deze keer. "We gaan door", zei het echtpaar meteen. En dus bleven ze betrokken bij de organisatie van de Kustmarathon én mocht de camera van de documentaire blijven draaien.

"Hij zei er wel meteen bij: 'Het mag absoluut geen sentimenteel verhaal worden!'", vertelt documentairemaker Margot Schotel. Samen met cameraman Sebastiaan Hoekman volgde ze het echtpaar een jaar lang. Vanaf de eerste dag na de Kustmarathoneditie in 2017 tot en met het Kustmarathonweekend in 2018.

Er zitten genoeg fragmenten in de documentaire waarin de levenslust van Lievense van het scherm spat, maar hij laat ook zijn kwetsbare kant zien, bijvoorbeeld wanneer hij het heeft over zijn afscheidsbrief. "Dat was een lastig moment om te draaien", blikt Schotel terug. "Als mens wil je dan zó graag iets troostends zeggen, maar als documentairemaker kan dat op dat moment niet. Dan moet je je mond houden en hem laten praten. Dat voelt heel ongemakkelijk."

"Cameraman Sebastiaan Hoekman en ik reden vaak in stilte terug na afloop van een opname." Toch houdt Schotel vooral een goed gevoel over aan de film die ze samen maakte met Milou Roemeling, die enkele lopers en vrijwilligers volgde. "Het is een film geworden met een positieve ondertoon. Je ziet mensen die vechten om overeind te blijven, om door te gaan, die elkaar steunen. Dat dwingt respect af."

Tegen alle verwachtingen in, kon Lein zelf nog aanwezig zijn bij de première van de documentaire. "Een mooie herinnering", zei Lenie Lievense toen de lichten in de doodstille zaal weer aangingen. Lein knikte, zichtbaar geëmotioneerd.