Tien jaar na treinongeluk denkt Henri nog elke dag aan zijn vrouw en dochtertje

Het ongeluk gebeurde 's ochtends rond half negen. Marieke stond voor de spoorwegovergang in Kapelle te wachten op weg naar een sinterklaasviering op school. De slagbomen bleven omlaag omdat er nog een trein stilstond op het perron van Kapelle. Omdat het lang duurde begonnen sommige automobilisten toch zigzaggend langs de slagbomen over het spoor te rijden. "Marieke deed dat op een gegeven moment ook. Maar ze heeft nooit de intercity vanuit Goes aan zien komen", zegt Henri. "De machinist van die trein, nota bene een buurman van mijn ouders in Heinkenszand, heeft dat later ook tegen me gezegd."

Aan het eind van de middag krijgt Henri een telefoontje van de politie. Hij moet in Vlissingen zijn overleden vrouw en dochtertje van vier identificeren. "Dan kom je daar in zo'n vreselijk koud kamertje, van tegels en staal en dan zie je ze daar liggen. Toen ben ik wel even door m'n hoeven gegaan." Zijn vader was meegegaan en pakte Henri stevig vast. "Ik weet nog dat hij tegen me zei dat ik nog een dochtertje had en dat Evi me nodig zou hebben. Toen dacht ik gelijk aan mijn verantwoordelijkheid voor haar en ben opgestaan en heb gedacht dat ik verder moest."

De eerste keer weer in het huis in Kapelle vond Henri heel moeilijk. "Ik weet nog wel dat ik in de badkamer kwam en de pyjama van Anne lag daar nog op een aankleedkussen. Toen heb ik m'n kop daarin begraven en toen stroomden de tranen eruit."

Henri pakt vervolgens zijn leven weer op, zo goed en zo kwaad als het gaat. "Ik denk nog steeds elke dag aan hen. Je neemt ze mee in je hart." Henri is ook muzikant en haalt voldoening uit het drummen. "Ik drumde toen nog bij Surrender en het bandje Mamilla. Daardoor ging het ook over hele andere dingen van het leven. Dat deed me goed en gaf me energie."

Na een paar jaar komt de liefde weer in zijn leven. Hij leert Jacomine kennen en besluit samen met haar en Evi een toekomst in Zierikzee op te bouwen. "Na bepaalde tijd slijten sommige dingen kennelijk, waardoor je kennelijk toch openstaat voor iets nieuws. Ik had vlinders in mijn buik en Jacomine ook. We hebben een nieuw gezin gesticht en inmiddels heeft Evi twee zussen erbij gekregen waar ze enorm trots op is; Jill en Noa. In feite is de zon weer gaan schijnen voor ons."

Evi heeft het ongeluk niet bewust meegemaakt, maar werd wel keihard met de werkelijkheid geconfronteerd, vertelt Henri. "Ik ben vier à vijf jaar alleen geweest met Evi, had ze alleen maar een vader. Al haar vriendjes hadden een papa en een mama. En haar mama woonde niet ergens anders, maar die was er gewoon niet meer. Dat heeft Evi wel gevormd."

"Evi is mijn held", besluit Henri. "Als zij er niet was geweest, had ik het niet geweten. Daarom is ze mijn held, ja." In het radioprogramma de Zeeuwse Kamer legt Henri uit hoe belangrijk zijn overgebleven dochter is geweest in de periode na het treinongeluk.