Mariaverschijning en wonderbaarlijke genezingen: mythen en verhalen over het Vrouweputje

Bij het Vrouweputje zou Maria verschenen zijn. In het boek van de stichting staat onder andere een verhaal over Greet die in de middeleeuwen uit de stad Goes verbannen was en bivakkeerde bij het putje. Maria zou aan haar verschenen zijn en haar opgedragen hebben om de mensen te helpen en genezen bij het putje.

Vanwege de Mariaverschijning staat het putje sinds de middeleeuwen bekend als een bedevaartsoord met genezende krachten. Mensen met onder andere reuma en zweren zouden van heinde en verre gekomen zijn op zoek naar genezing.

In 1946 werd nog een verhaal opgetekend van een vrouw met een zeer been. Haar zoon moest geregeld naar het Vrouweputje om water te halen. Ze streek het water op haar been en de pijn was dan voor de rest van de dag verdwenen. Toen zoonlief op een dag met slootwater thuiskwam trapte ze er niet in en zei meteen: "Dat is geen water van het putje, het werkt niet!"

Engel Rentmeester (1920) werkte toen hij 17 jaar oud was in de buurt van het Vrouweputje. Volgens hem was er in die tijd een paard met een kapot been: "Daar hebben ze water op gestreken dat uit het Mariaputje kwam en het was zo genezen."

De vader van Dhr. Harthoorn (1913) uit 's-Heer Arendskerke pachtte een stuk grond bij het Vrouweputje, als kind speelde hij er daarom vaak. "Er kwamen veel mensen water uit het Vrouweputje halen, soms een fles vol. Meestal mensen uit Goes, maar ook wel uit 's-Heerenhoek en Ovezande. Die mensen kwamen van ver en vaak te voet. Ze geloofden heel sterk dat het water geneeskrachtig was. Vooral mensen met open benen en ongeneeslijke ziektes."

Over het putje bestaat ook de legende dat er ooit een Mariabeeld uit de hemel in gevallen zou zijn. Mevrouw Janssens-Coppens (1911), van huis uit katholiek en wonende te 's-Gravenpolder vertelde: "Als kind mochten wij met iemand uit de buurt, Sjefje Vermeulen, mee naar de Poelse Berg, naar het wijwaterputje, oftewel het Vrouweputje. Daar lag een Mariabeeldje in dat uit de kerk van Baarsdorp kwam. Er stond altijd water in het putje, het viel nooit droog!"

Het water uit het putje is van oudsher van grote betekenis voor velen en werd vaak meegenomen. Dit zag ook Mevr. Kimmel (1913) die als kind met haar katholieke oma soms ging wandelen in de buurt van het Vrouweputje. "Mijn oma nam dan lege flesjes mee, die vulden we met water uit het putje en thuis deed oma ze in haar 'wijwatervaatjes'. Zelf ben ik protestant opgevoed en thuis was ik zulke dingen niet gewend. Ik moest er een beetje om lachen."

Dhr. Hannewijk vertelt over een oude es die vroeger naast het putje stond. Hierover deed een verhaal de ronde: "Bij die boom was het veel donkerder dan ergens anders." Er zou bij die boom zelfs een zwetend en dampend paard gezien zijn. Het paard was opgetuigd zonder dat er in de buurt ergens een ruiter te bekennen was.