Een klein steentje, een groot verhaal

Wie voor zijn oude kleding of huisraad een goede prijs wilde maken, hoefde maar contact met Barend Bouman op te nemen. Alleen al in 1919 werden diverse partijen scherp ingekochte goederen, tweedehands huisraad, een grote partij hoeden en voordelig geprijsde Keulse potten in meerdere advertenties door de firma Bouman en Zn aangeboden. De zaken gingen steeds beter en Barend wilde op een gegeven moment uitbreiden.

In 1924 werd nog een tweede zaak geopend op de Lange Delft 120 in Middelburg en kon het publiek in twee 'Huizen van ongeregelde goederen' van deze firma terecht. De Middelburgse zaak lijkt echter maar kort bestaan te hebben. Vanaf eind 1925 noemen de advertenties alleen nog de zaak in de Lepelstraat in Vlissingen.

Het ging bij de firma Bouman om goedkope, maar degelijke producten. De nadruk was in deze jaren geheel op manufacturen en lingerie komen te liggen. Antiek en vellen komen in de advertenties niet meer voor. Wel werden er in advertenties wasvrouwen gevraagd die met een wasmachine konden omgaan en loopjongens die konden fietsen. De zaken gingen in die tijd dus erg goed. Uit de advertenties blijkt ook dat Barend en Liza boven de winkel op Lepelstraat 7 woonden.

In oktober 1934 breidde de firma hun handelsimperium nog verder uit door aan de overzijde van de straat op de hoek van de Branderijstraat een zaak in slaapkamerbenodigdheden te openen. De Vlissingse Courant van 19 oktober 1934 gaf voorafgaand aan de opening hoog van de nieuwe winkel op: "In dit nieuwe winkelpand zijn winkel en etalage op praktische wijze vereenigd, zoodat deze zaak als het ware een groote toonkamer is. Op smaakvolle wijze zijn gerangschikt verscheidene slaapkamer-ameublementen, opklapbedden, aardige kinderledikanten, één- en tweepersoons ledikanten, wiegen enz."

De laatste advertentie van familie Bouman dateert van 6 maart 1942. Hierin werd een oproep gedaan voor allerlei huisraad. Kort daarop verlieten ze de provincie Zeeland. Barend werd op 24 maart 1942 gedwongen naar Amsterdam te verhuizen, Liza was daar toen al. Drie maanden later werd Bouman naar Westerbork gestuurd en zes dagen na aankomst op 19 oktober 1942 op transport gesteld naar Auschwitz. Liza kwam pas op 20 maart 1943 in Westerbork aan, waar zij dezelfde dag nog door werd gestuurd naar Sobibor. Beiden werden kort na aankomst vermoord.

Katie Heijning is vanaf het begin al betrokken bij de stichting Struikelstenen Zeeland. Zij is kunsthistoricus en verantwoordelijk voor alle verhalen achter de namen die vermeld staan op de stenen. En daarvoor moet ze soms diep graven. "Het is een kwestie van zoeken, zoeken en zoeken. En ik gebruik hiervoor meestal de krantenbank van de Zeeuwse bibliotheek in Middelburg. Daar is namelijk een schat aan informatie te vinden. Meestal vind je heel veel kleine brokjes informatie. En met van al die puzzelstukjes maak ik dan een verhaal, zoals bij de familie Bouman"