Hoe de vervuilde grond in de dijk bij Perkpolder minimaal gevaar oplevert
Hoe de vervuilde grond in dijk Perkpolder minimaal gevaar oplevert
Voor de aanleg van de zeedijk is in 2014 thermisch gereinigde grond (TGG), 275.000 m3, gebruikt. Met hoge temperaturen zou de vervuiling voor het grootste gedeelte weggenomen moeten zijn. Maar min of meer werd bij toeval ontdekt dat er toch nog gevaarlijke stoffen, zoals benzeen, arseen en tolueen in de grond aanwezig waren. Kennisinstituut Deltares deed onderzoek en kwam tot de conclusie dat er geen gevaar is voor mens en dier.
Wouter van der Star van Deltares verwacht dat de gevaarlijke stoffen in de dijk blijven en niet wegspoelen. Hij zegt dat de TGG is ingepakt door een laag kei bovenop en onderin de dijk. Daardoor komt regenwater maar mondjesmaat door de klei langs boven, en kwelwater (water dat door de getijden onderdoor de dijk gedrukt wordt) komt ook niet in contact met de TGG.
Peilbuizen
En wanneer er dan toch gevaarlijke stoffen landinwaarts 'uitstromen', worden die volgens Van der Star opgevangen door de zogenaamde kwelsloot, een watergang achter de dijk. Op verschillende plekken staan peilbuizen die regelmatig geleegd worden waarna het water onderzocht wordt in een laboratorium. Mocht daar iets alarmerends uitkomen, dan kan er actie worden ondernomen.
Ook zeggen Deltares en Rijkswaterstaat dat er geen verkitting optreedt. Doordat de grond is verwarmd is er een mogelijkheid dat die gaat samenkleven en door de druk van het water kan gaan scheuren. Maar dat is niet het geval, al is blijvende controle nodig.
Grondwaterpeil
In Spakenburg werd na opvallende kalversterfte de thermisch gereinigde grond van een dijk vervangen met een kostenpost van tientallen miljoenen. Volgens Rijkswaterstaat zijn er echter grote verschillen met de dijk in Perkpolder. Belangrijkste verschillen zijn dat de grond in Perkpolder boven het grondwaterpeil zit en dat de grond in Spakenburg niet in een laag klei is ingepakt.
Het rapport naar aanleiding van het onderzoek van Deltares is overigens voor de stichting Schone polder geen aanleiding om gerust te zijn. Charles Heiszler van de stichting gaf al eerder aan 'niet te geloven in het zelfgenezend vermogen van een zeedijk', en wil tot aan de minister toe vragen stellen om duidelijkheid over de grond en het mogelijke gevaar te krijgen.
