Activiteitenbeleider Dirry Moerland: "We moeten voorkomen dat mensen vereenzamen"
Dirry is 46 jaar en woont in Tholen-Stad. Ze werkt al 25 jaar bij Zorgcentrum De Schutse in Sint-Annaland als activiteitenbegeleidster. Dirry ervaart deze tijd als pittig en emotioneel. Maar ze maakt ook mooie en bijzondere momenten mee op haar werk.
U werkt door in deze tijden en niet thuis zoals zoveel andere Zeeuwen. Hoe ervaart u dat?
Normaal werk ik op één van onze drie huiskamers. Ook begeleid ik verschillende verenigingen in de grote zaal, ga ik één keer in de week met een aantal cliënten zwemmen in de Stok in Roosendaal of geef individuele begeleiding aan één of meerdere cliënten.
Vanaf 16 maart zijn alle huiskamers gesloten en alle activiteiten geannuleerd. Ons team, en ik dus ook, is individuele begeleiding gaan geven aan de cliënten op hun kamers. Dit betekende vooral de eerste dagen veel uitleggen, geruststellen en maar weer uitleggen. Dat was soms best emotioneel en pittig. Maar hierdoor werkten we wel veel meer samen met de zorgmedewerkers. Dat werd van beide kanten als positief ervaren.
Wat is er anders dan 'voor corona' aan uw werk?
Omdat mijn schoonvader 21 maart in het ziekenhuis opgenomen werd en corona bleek te hebben, besloot mijn manager dat het beter was als ik voorlopig thuis ging werken.
Ik heb ook administratieve taken, zoals activiteitenoverzichten maken, zorgplannen bijhouden. Dus dit ben ik vanuit huis gaan doen. Het was aan de ene kant fijn, omdat het toch spannend was met mijn schoonvader. Aan de andere kant vond ik het jammer dat ik niet mocht werken, want je wilt helpen waar het nodig is.
Ik heb toen hij ziek was geen contact met hem gehad, maar mijn man heeft hem naar het ziekenhuis gebracht en mocht als enige iedere dag bij hem op bezoek. Het was spannend of hij weer gezond zou worden.
Gelukkig mocht mijn schoonvader na vijf dagen naar huis en gaat het ondertussen goed met hem en zijn wij tot nu toe gezond gebleven.
Ik mocht na een week ook weer komen werken en dat gevoel blijft dubbel. Aan de ene kant was ik blij weer aan de slag te kunnen samen met je collega's de cliënten te ondersteunen. Aan de andere kant het besef dat je de cliënten kan besmetten.
Zeker omdat wij bij alle cliënten op de kamers komen en 1,5 meter afstand houden erg lastig is, houd je dat wel bezig. Dus veel handen wassen, jezelf goed in de gaten houden of je geen klachten hebt, maar ook de cliënten goed in de gaten houden of ze geen klachten hebben.
<p>In het radioprogramma <em>Zeeland Wordt Wakker</em> praten we iedere werkdag rond 8.50 uur met een Zeeuw voor wie het niet mogelijk is om in coronatijd thuis te werken. Dat kan bijvoorbeeld een bakker, slager, fietsenmaker, bouwvakker of medewerker in de gevangenis zijn. Wil jij vertellen waarom het voor jou niet mogelijk is om thuis te werken? Of ken je iemand voor de rubriek <em>niet-thuiswerker</em>? Laat het weten via nieuws@omroepzeeland.nl</p>
Hoe reageert uw omgeving op het feit dat u doorwerkt?
Mijn omgeving vindt het begrijpelijk dat ik doorwerk, alleen mijn man waarschuwt wel regelmatig dat ik voorzichtig moet zijn. Hij is blij dat het met zijn vader goed gaat en dat wij het niet gekregen hebben, maar is nu extra voorzichtig.
Maakt u zichzelf zorgen over mogelijke besmettingen voor u, uw gezin of uw cliënten?
Ik ben wel voorzichtig, maar ben er niet veel mee bezig dat ik ook besmet kan raken binnen mijn werk.
Zeker omdat er maar drie cliënten binnen de Schutse positief getest zijn waar ik niet mee in aanraking geweest ben en gelukkig zijn er geen collega's besmet.
Hoe ziet u de komende tijd voor zich? Ruimte voor meer versoepeling bijvoorbeeld?
We zijn na twee weken begonnen om activiteiten op de gang aan te bieden, zoals bingo. Normaal begeleid ik op vrijdagmiddag de zang met ongeveer 40 cliënten. Er kwam vanuit personeel en cliënten de vraag of dat ook niet op de gang kon, dus dit heb ik opgepakt. Ik ga nu iedere vrijdag met mijn keyboard over de gangen en zo kunnen de cliënten vanuit hun kamer meezingen.
Sinds vorige week zijn gelukkig ook de huiskamers weer voorzichtig open gegaan met zes tot acht cliënten per huiskamer. Daar ben ik erg blij mee, want ik merkte dat sommige cliënten erg gingen vereenzamen en neerslachtig werden. Nu zitten ze weer wat bij elkaar, zien en horen weer wat en kunnen een praatje met elkaar maken.
Ik hoop voor de cliënten dat er ook snel weer wat bezoek mag komen, want ondanks ons bezoek, de huiskamers die weer open zijn en de spreekcabine, missen ze hun familie erg.
Ook hoop ik dat de activiteiten en verenigingen weer snel opgestart mogen worden, al denk ik dat dat nog even gaat duren. Zeker bij die bijeenkomsten waar veel cliënten naar toe komen.
