Verzetsstrijder Marie (98) uit Lamswaarde: 'Ik blijf erop hameren dat haat niets oplost'
Marie Verstraeten-Blommaart (98) zat in het verzet: ''Heeft u Hitler gezien?'
Dat ze een Zeeuws Compliment kreeg was voor Marie Verbraeken-Blommaart, die inmiddels in Westzaan woont, een verrassing. "Ik vond het erg leuk en ben er samen met de kinderen naar toe geweest", zegt ze, gezeten op haar stoel in de woonkamer. "We hebben erg genoten, het was een leuke dag." Het voelt zeker als waardering voor wat ze in de Tweede Wereldoorlog heeft gedaan. "Jawel hoor, zeker wel."
<h2>Zeeuws Compliment</h2><p>De Provincie Zeeland reikt jaarlijks een aantal Zeeuwse Complimenten uit aan mensen die een bijzonder prestatie hebben geleverd of het imago van Zeeland hebben versterkt. Dit jaar kreeg Marie Verbraeken-Blommaart zo'n compliment omdat ze gastlessen geeft over de oorlog en kinderen leert hoe belangrijk vrijheid is.</p>
Tijdens de oorlog werd Marie eropuit gestuurd om voedselbonnen te regelen en andere mensen in het verzet te waarschuwen bijvoorbeeld. "Ik ben nooit bewust het verzet in gegaan, ik rolde er gewoon in. Wij hadden een bakkerij en kruidenierszaak in Lamswaarde en een vertegenwoordiger uit Goes vroeg aan mijn moeder of ze geen onderduikadres wist. Wij hielpen mensen en hadden geen idee dat we in het verzet terecht kwamen."
"We dachten niet na over de risico's en waren naïef. Ik zou het zo weer doen, maar dan zou ik het wel anders doen. Ik ging talloze keren op de fiets met de pont naar Goes om voedselbonnen te regelen. Dat moest wel opvallen natuurlijk", vertelt Marie.
Verraden en opgepakt
Uiteindelijk werd ze dan ook verraden en opgepakt. "Op een ochtend om half zeven stonden er twee soldaten bij ons huis, een aan de achterdeur en een aan de voordeur. En toen moest ik mee."
Hoe verzetsstrijder Marie (98) werd opgepakt en vastgezet
Uiteindelijk kwam ze in het seminarie in Haaren terecht. "Daar heb ik vijf maanden opgesloten gezeten. Een hele tijd helemaal alleen in een donkere cel. Om de dagen door te komen ben ik gaan borduren, met stukjes laken en garen uit een lint dat om een pakje had gezeten. Die lap stof heb ik nog steeds."
De oorlog bleek voor de rest van haar leven een leerschool. "Ik heb nogal wat meegemaakt in mijn leven. Mijn ouders zijn verongelukt, een zoon is overleden en een andere zoon is vermist. Dan ben je helemaal kapot, maar je moet toch verder. Dat heb ik in de oorlog gelukkig geleerd."
Concentratiekamp Vught
Na haar tijd in Haaren kwam ze in concentratiekamp Vught terecht. "Als je daar aankwam was je van het ene op het andere moment van een individu een nummer. Marie Blommaart bestond niet meer, ik was nummer 0840. Ik heb daar twee maanden gezeten en dingen gezien die ik nooit had willen zien. Zoals vier kaalgeschoren mannen die ik in de douche tegenkwam en die werden doodgeschoten. Die avond ben ik vreselijk ziek geweest. Overgeven, koorts en diarree. Later heeft een psychiater me gezegd dat het een geluk was dat mijn lichaam zich zo heeft afgereageerd."
Verzetsstrijder Marie (98): 'Ik heb emmers tranen gehuild'
"Ik ben niet veel bezig meer met Zeeland, maar wel met de nasleep van de oorlog. Ik ga op scholen nog vertellen over de oorlog en dan hangen ze aan mijn lippen. Ik vind het ook nodig om dat te doen want de kinderen hebben geen idee wat er gebeurd is. Ze vragen bijvoorbeeld of ik Hitler ontmoet heb en of ik Anne Frank heb gekend. Ze denken ook dat het alleen maar schieten was in de oorlog. Maar zo was het helemaal niet."
Emmers met tranen
"Ik kan alles over de oorlog nu heel rustig vertellen omdat ik er een boekje over heb geschreven. Toen ik dat deed heb ik emmers met tranen gehuild, maar wel al mijn ervaringen verwerkt. Ik ben niet pessimistisch van aard maar het gaat niet goed. Haat heeft nog nooit iets opgelost en dat zien we nu weer om ons heen gebeuren. En toch zijn er ook tekenen van opleving. Dat we om de natuur moeten geven en op elkaar moeten letten. Het moet vanuit onszelf komen, maar het kan."
