Zeeuwse zeemanshuizen in zwaar weer

"Er komen soms maar tien of twaalf zeevarenden hier in het zeemanshuis," vertelt voorzitter van Mission to Seafarers Marianne Kloosterboer gelaten. "Terwijl er anders tussen de 30 en 35 en soms zelfs 75 man is. Je kunt wel nagaan dat er daardoor veel minder inkomsten zijn."

Als een zeevarende een probleem heeft, kan hij via Mission to Seafarers een beroep doen op een pastoor. "Het kan zijn dat iemand gepest of geïntimideerd wordt aan boord. Dan is het fijn dat hij met onze havenpastoor in gesprek kan gaan. Die hulp kunnen we nu niet bieden. Dat is jammer, zeker nu ze maanden aan boord moeten blijven en in een sociaal isolement terechtkomen," benadrukt Kloosterboer.

De Nederlandse Zeevarenden Centrale wil dat de overheid meer geld steekt in het welzijn van zeevarenden en verwijst naar een verplichting die de Verenigde Naties heeft opgesteld. "Die geeft aan dat er in elke haven een zeemanshuis moet zijn en dat de overheid daar verantwoordelijk voor is. Maar een aantal jaar geleden heeft de overheid de handen daar vanaf getrokken en de verantwoordelijkheid doorgespeeld naar de lokale overheden." Volgens de voorzitter hebben de gemeenten Vlissingen en Borsele die verantwoordelijkheid nooit genomen.

Het bestuur van het zeemanshuis in Vlissingen hoopt dat de Haagse politiek het belang inziet van de bijdrage die de zeemanshuizen leveren aan het welzijn van zeevarenden en met financiële steun over de brug komt. "Wij vragen een bedrag van 360.000 euro. Dat bedrag stond al vast vóór de coronatijd, nu zouden we natuurlijk iets meer nodig hebben," stelt Kloosterboer. "Wij willen graag een structurele bijdrage waar we op kunnen rekenen."