Jongerenwerker Jos verloor zijn ouders in één week aan corona: 'verdrietig, maar het brengt ook verbinding'
De 46-jarige Vlissinger Jos Wight moest door corona in januari in één week afscheid nemen van allebei zijn ouders. In diezelfde week hadden hij en zijn vrouw de eerste echo van hun kindje. "Ik ging van de echo naar het sterfbed", vertelt hij. Maar, hoe verdrietig Jos ook was, hij leerde in die tijd veel, wat hij nu meeneemt in zijn beroep als jongerenwerker.
Jongerenwerker Jos vertelt over het verlies van zijn ouders aan corona
"Alle dingen die je in je leven meemaakt, gaan je 'rugzak' in", vertelt Jos. "Die 'rugzak' neem je mee in je verdere leven." Jos Wight merkt dat wanneer hij de ervaringen uit zijn 'rugzak' deelt, het een betere band creëert met de jongeren waarmee hij werkt.
"Verdrietige ervaringen zoals de dood hoeven dan niet verdrietig te blijven, maar kunnen zorgen voor een open gesprek. Zeker als de jongeren in een soortgelijke situatie zitten of zaten", vertelt Jos. Dat betekent niet dat Jos zich altijd groothoudt en nooit een traantje laat, integendeel.
Thuis in de stilte, brak ik en barstte ik in tranen uit.
"Als man heb je geleerd om je altijd maar stoer op te stellen en dat je niet kwetsbaar mag zijn. Ik was ook zo", vertelt Wight. "Ik wilde sterk zijn voor mijn zusje, die natuurlijk ook verdriet had door ons verlies. Thuis, in de stilte, brak ik dan en barstte ik in tranen uit. Daar heb ik van geleerd. Ik merk nu dat je op het moment dat je die kwetsbaarheid wel laat zien, de banden veel sterker worden, of dat nou binnen je familie is of in gesprekken met de jongeren op mijn werk."
Jos Wight ziet het overlijden van zijn ouders als een grote levensles die hij in zijn werk kan gebruiken als voorbeeld. Maar toen zijn ouders nog leefden, waren zij ook al een groot voorbeeld voor hem. "Liefde geven en de wil om anderen te helpen zijn daarin het belangrijkste", zegt hij. "Dat waren de belangrijkste normen en waarden die ik van mijn ouders heb meegekregen."
'Het gevoel dat ze er nog altijd zijn'
"Ik heb het gevoel dat ze nog altijd bij mij zijn. Ook in gesprekken met die jongeren. Of dat nou gaat over corona of over het zorgen voor je ouders, mijn ouders leven voort in mij en ik kan daardoor zo veel jongeren helpen."
Jos huilt wanneer hij terugdenkt aan januari, de maand waarin hij afscheid nam van zowel zijn moeder Truus als zijn vader Tom. Toen zijn vader overleed, werd hij door de erehaag in de gangen van zorgcentrum De Zoute Viever in Oost-Souburg naar buiten gereden.
'Dood is niet alleen verdrietig'
"Hij lag onder zijn geliefde Feyenoorddekbed", vertelt Jos. "De gangen in het centrum waren leeg, bijna iedereen zat in quarantaine. Maar door die lege hallen klonk wel muziek: het lied 'You'll Never Walk Alone', van Gerry & The Pacemakers. Dat was zo ontzettend mooi. Het geeft een raar gevoel, want je bent verdrietig, maar ik voelde toch verbondenheid."
Ik hoop dat wanneer ik overlijd, er net zo veel mensen zo liefdevol terugdenken aan mij, zoals deze mensen dat aan mijn ouders doen.
Die verbondenheid zag Jos ook terug toen hij thuiskwam en bedolven werd onder de kaarten en brieven van Zeeuwen die zijn ouders gekend hebben. "Mijn ouders zetten zich altijd in voor het muziekverenigingsleven en hebben daardoor een enorme kennissenkring opgebouwd", zegt Jos. "Ik hoop dat wanneer ik overlijd, er net zo veel mensen zo liefdevol terugdenken aan mij, zoals deze mensen dat aan mijn ouders doen."
En dat vindt Jos het allerbelangrijkste aan het overlijden van zijn ouders. "Natuurlijk ben ik heel verdrietig als ik eraan denk. Maar dit alles heeft mij wel laten zien dat de dood niet alleen verdrietig hoeft te zijn. Het is brengt ook verbinding en dat wil ik graag meegeven aan mensen die hetzelfde meemaken als ik."
