Emma werd 12,5 jaar gepest: 'Ik loop nog altijd bij de psycholoog'

"Veel mensen zeggen: 'Ik wou dat ik weer kind was', maar dat heb ik totaal niet", vertelt Emma. "Mijn schooltijd was echt verschrikkelijk." Ze werd vanwege haar rode haar als kind veel gepest. "Het was zowel verbaal als fysiek. Het ging zelfs over m'n moeder. Ze zeiden dat mijn moeder ook beter dood kon zijn omdat ze iemand zoals ik op de wereld had gezet."

Elke avond zag Emma er tegenop om de volgende dag weer naar school te moeten, omdat ze wist hoe het daar zou zijn. "De kinderen waren heel gemeen. Ze plakten ook maandverband in mijn haar. Dat merkte ik niet en dan liep ik de hele dag met maandverband rond", herinnert ze zich. "Ik had ook geen vriendinnen. Ik voelde me heel eenzaam, niet erkend en onbegrepen."

Het bleef echter niet bij scheldpartijen en maandverband plakken. "Ik werd regelmatig met de dood bedreigd. Dan zeiden ze: 'Weet jij zeker dat je vandaag wel thuiskomt?' Maar ook: 'Ik ga jou en je broers om het leven brengen.' Het was heel heftig."

Als de school uit was, ging het pesten nog verder. "Ik moest maken dat ik wegkwam en keihard wegfietsen van school", zegt Emma. "Er was altijd een groepje van zes of zeven jongens die achter mij aankwamen. Als ze me pakten, sloegen ze en spuugden ze in mijn gezicht. Ook krabden ze mijn huid open."

De moeder van Emma deed uiteindelijk aangifte van de doodsbedreigingen en het geweld. "Er lagen acht of negen aangiftes tegen de pestkoppen. Maar die vertoonden natuurlijk struisvogelgedrag en hun ouders zeiden dat hun kind dat nooit zou doen." Er kon toen weinig met de aangiftes gedaan worden. "Ik kreeg dat natuurlijk dubbel zo hard terug. Daar werd ik op teruggepakt."

Het pesten werd op den duur zo erg, dat de directeur van de school heeft opgedragen dat Emma de school moest verlaten. Het werd te onveilig voor haar. "Ik deed toen een agrarische opleiding en dat was mijn droomopleiding. Ik ben toen ergens anders in het land dezelfde opleiding gaan doen, maar daar ging het pesten ook gewoon door."

Door het pesten was Emma enorm depressief. "Vanaf mijn 12e tot mijn 18e zat ik in een enorm diep dal. Ik had suïcideneigingen en deed ook meerdere zelfmoordpogingen", vertelt ze. "Ik ben twee keer gevonden. Gelukkig maar, want anders had ik hier niet meer gezeten." Ze vertelt dat ze veel heeft gehad aan haar kinderpsycholoog. "Dat was een geweldig persoon. Die heeft mij er die jaren echt doorheen gesleept. Dat was niet altijd makkelijk."

Emma, nu een vrouw van 33, gaat nu nog altijd naar een psycholoog. "Ik hoopte als volwassene net zo'n goede psycholoog te vinden als de kinderpsycholoog. Dat is me gelukt en daar heb ik heel veel aan." Ook ondergaat Emma elke twee weken een EMDR-therapie. Dat helpt om de schokkende ervaringen een plekje te geven. "Ik heb een angststoornis overgehouden van het pesten. De therapie helpt om het allemaal een plek te geven. Er is relatief goed mee te leven."

"Het heeft even geduurd, maar ik zie nu ook de positieve dingen van het pesten in. Ik sta sterker in mijn schoenen en kan veel meer genieten van de kleine dingen." Zo kan Emma enorm genieten van de zonsondergang, maar ook een buurman die naar haar zwaait. "Dan denk ik: 'Zie je wel, ik mag er wel gewoon zijn.'" Over de pestkoppen blijft ze kort: "Ik ben erachter gekomen dat ik niet degene was die onzeker was, maar dat de pestkoppen juist onzeker waren. Dat projecteerden ze op mij. Ik ben nu een stuk verder in het leven dan zij." Het gaat nu een stuk beter met Emma. "De laatste jaren leef ik, in plaats van te overleven."

Emma wilde haar verhaal graag delen, in de hoop dat anderen steun zouden kunnen vinden in haar verhaal. "Ik had dat niet toen ik het eigenlijk wel hard nodig had. Ik wil graag zeggen: Je bent niet alleen. Het komt goed."

Ze heeft ook nog een paar tips. "Het helpt om erover te praten. Je kunt het niet allemaal alleen doen. Zoek een vertrouwenspersoon, iemand die begrip en erkenning biedt. Dat is de eerste stap van verwerking."