'Stoppen met roken staat gelijk aan levenslang'

Vraag het aan negenennegentig procent van de ex-rokers, allen zullen ze een antwoord geven dat dezelfde trant opzoekt.

Je blijft je hele leven trek hebben.
Levenslang, dat heb je.
Het gaat nooit over.
In je hoofd blijf je altijd een roker.
Het ruikt nog steeds zo lekker.

Natuurlijk zijn er wat fundamentalisten, die als volleerde verraders afgeven op hun vroegere bondgenoten. Gelieve deze mensen niet serieus te nemen, daar ze de frustratie over het missen van het voornaamste genotsmiddel in hun leven botvieren op rokers, bovendien met argumenten die zowel weinig vernieuwend als bloedirritant zijn.

Tijdens het schrijven van dit stuk ben ik een kleine maand bezig met mijn vierde serieuze stoppoging. Het gaat vrij goed, zelfs in die mate dat ik weiger om van een vruchteloze poging te spreken. Hoewel het cijfer vier me weinig geluk heeft gebracht. De eerste keer, in 2010, ben ik vier jaar gestopt. Poging twee reikte vier maanden, de derde nog vier weken. Wat dat betreft is het een klein wonder dat ik voorbij de vier dagen ben geraakt. Drie zaken zorgen ervoor dat ik ditmaal de illusie koester dat het gaat lukken.

1. Vriend en collega M. is tegelijk gestopt. Dagelijks appcontact vervangt de talrijke tripjes naar buiten.
2. Smerige zuigtabletten vol nicotine, die me het gevoel geven dat een niet geleegde asbak zich in mijn slokdarm heeft genesteld. Oh ja, en ze nemen de zin in een sigaret weg.
3. Deelname aan enkele wedstrijden van de Zeeuwse ATB-cup. Het schijnt ook voor sporters helemaal niet zo gezond te zijn om te roken. Dat ik daar nu pas achter ben.

Waarom houd ik mezelf ook voor de gek. M. gaat toch weer beginnen (sorry M.), die zuigtabletten moet ik ook weer mee stoppen en die mountainbikewedstrijden duren ook maar een uur. Als ik echt wil stoppen, zit er maar één ding op. Even flink zijn, de rest van mijn leven.