Pieter mist het personeel en de sportmaatjes van zijn sportschool: 'Je voelt de eenzaamheid'
De sportscholen zijn al sinds eind vorig jaar dicht en dat heeft niet alleen gevolgen voor de sportscholen zelf. De 54-jarige Pieter Verstoep uit Vlissingen is normaal gesproken zes dagen per week in de sportschool te vinden. Hij is eenzaam en vindt gezelligheid bij het personeel en zijn sportmaatjes in de groepslessen. Nu dat al maanden is weggevallen is dat voor hem een groot gemis.
Diamond paintings maken houdt hem bezig, maar Pieter is liever in de sportschool
Sinds half december liggen de sportkleren van Verstoep onaangeraakt op een plank in zijn slaapkamer. Er zijn wel online lessen, maar daar kan hij niet aan meedoen. "De muren zijn niet geluidsdicht waardoor de medebewoners in de flat er overlast van ervaren. Ik heb het wel geprobeerd, maar toen ik een klacht kreeg ben ik ermee gestopt", vertelt hij.
Eenzaamheid
Pieter Verstoep heeft normaal gesproken een heel regelmatig leven. Hij gaat naar zijn werk en naar de sportschool. Daar vindt hij aanspraak en gezelligheid. "Je hebt altijd die continuïteit dat je naar de sportschool gaat, maar nu valt dat helemaal dicht. Het is wel moeilijk, ik heb verder geen mens. Ja dat mis ik, je voelt de eenzaamheid. Daarom mis ik die sportschool."
Creatief bezig zijn
Het appartement van Verstoep staat vol met meubels en tekenspullen. Overal liggen verftubes en op zijn bureau ligt een diamond painting uitgerold. "Normaal gesproken zou ik nu na mijn werk in de sportschool zijn, maar nu richt ik me helemaal op mijn hobby", zegt Verstoep.
Het canvas van de diamond painting waar dolfijnen op staan maakt hij voor een collega. Met een pincet pakt hij een 'diamond' en plakt die steentje voor steentje op het kleverige doek. "Het is echt precisiewerk waar ik voorlopig wel zoet mee ben."
Onderweg naar de supermarkt maakt Verstoep een tussenstop bij 'zijn' sportschool. "Het is best vreemd om hier te zijn, maar het voelt ook vertrouwd", zegt hij. De schuifdeuren zitten potdicht en hij verheugt zich op de dag dat hij weer naar binnen kan. "Zodra het weer mag ben ik de eerste die voor de deur staat. Ik ken het groepslesrooster uit mijn hoofd en mijn sportspullen liggen klaar, dus nu is het nog wachten op een teken van de overheid!"
