Met -18 graden reed Cor (84) de zwaarste Elfstedentocht ooit uit

Precies zestig jaar geleden was het lijden voor de inmiddels 84-jarige Cor Muller uit Oosterland tijdens de Elfstedentocht in 1963. De kou, duisternis, harde oostenwind en stuifsneeuw maakte het een helse tocht. Ondanks dat beet Muller zich door de bijna tweehonderd kilometer heen en finishte als een van de weinigen. De tocht heeft door de barre weersomstandigheden een heroïsch karakter gekregen, maar Muller blijft er nuchter onder: "Ik vind het wat overdreven, je bent ermee bezig, je rijdt hem uit en klaar."
De 84-jarige Cor Muller terug op de zwaarste Elfstedentocht ooit
Wat is u het meest bijgebleven aan de Elfstedentocht in 1963?
"De hele wedstrijd was het in de ochtend -18 graden. Onderweg was er veel storm en het was donker. Nu heb je hoofdlampjes, maar toen moest je met een zaklantaarn in de hand schijnen. Als je dan viel en je kreeg die lantaarn op je knie, tussen het ijs en je knie, dan kon je gewond raken. Er lagen ook verschillende mensen gewond aan de kant. Je kon bijna via de bloedsporen het spoor volgen. In het algemeen was het wel een hellestrijd."
Heeft u het zelf ook ervaren als een hellestrijd?
"Dat viel gelukkig bij mij wel mee want er waren ook mooie momenten. Ik was een half uur onderweg, je doet je best om staande te blijven. En op een gegeven moment hoor je uit de uitbouw van een boerderij een paar boerinnen zingen; 'Och was ik maar bij moeder thuisgebleven.' Dat klonk zo vrolijk dat ik er weer nieuwe energie van kreeg. Ik kon er weer een uur tegenaan."
Cor Muller Elfstedentocht 1963
De 84-jarige Cor Muller heeft de Elfstedentocht in 1963 geschaatst en hij is het schaatsen nog steeds niet zat © Omroep Zeeland
Heeft u ooit een moment gedacht om te stoppen tijdens de tocht?
"Nee. Zelfs toen ik samen met een vriend op twintig kilometer voor de finish het stopteken kreeg. Iedereen moest van het ijs vanwege de slechte weersomstandigheden. De politie kwam het ijs op en er mocht echt niemand meer verder. De wedstrijd werd gestaakt. In het ijs zaten ontelbare scheuren, hobbels en spleten. Ik en die vriend hebben toen de laatste kilometers ploegend door de sneeuw afgelegd. Daar hebben we ruim twee uur over gedaan terwijl je dat schaatsend in een half uur kunt doen."
Wat gebeurde er toen u bij de finish kwam?
"Het was geen warm onthaal want er was niemand. Dan heb je veertien uur op de schaatsen gestaan en ben je toch wel trots, maar er is niemand die je toejuicht. We zijn toen op de kant gekluund naar het enige huisje waar licht brandde. Dat bleek het verzamelpunt van de organisatie. Er waren toevallig nog twee mensen van de EHBO aanwezig. Ik vroeg hun om een stempel ter bevestiging dat ik het had gehaald. Die mensen bleken al naar huis te zijn. Toen heeft hij de tijd opgeschreven en een handtekening gezet en dat was mijn bewijs."
De stempelboekjes van Cor van drie edities Elfstedentocht
De stempelboekjes van Cor van drie edities Elfstedentocht © Omroep Zeeland
De Elfstedentocht van 1963 was de twaalfde editie en ging later de boeken in als de zwaarste ooit. Van de kleine 10.000 deelnemers finishten er slechts 126. De winnaar werd Reinier Paping uit Ommen. De omstandigheden waren zeer slecht. Door een lage temperatuur van 18 graden onder nul en een noordoostenwind werd het een helse tocht. Het ijs was door stuifsneeuw en ontelbare scheuren, hobbels en spleten haast onbegaanbaar.
Ondanks alles heeft u toch besloten om de eerstvolgende editie weer mee te doen?
"Ja, ik heb meegedaan in 1985 en 1986. Het blijft leuk. Onderweg is er geweldige belangstelling, in al die plaatsen staan tienduizenden mensen langs de kant. Dat is gewoon een belevenis en wil je niet missen."
Schaatst u nu nog steeds?
"Ja, maar elke dag dat je dichter bij de honderd gaat komen wordt dat een hele opgave. Dan heb ik moeite om die bochten door te komen. Je denkt dan dat je het goed kan omdat het vroeger zo soepel ging. Op 25-jarige leeftijd ging ik als een van de besten de bochten door. Nu kan ik kinderen amper bijhouden in de bocht. Ondanks dat heb ik er nog steeds plezier in. Ik blijf schaatsen als er natuurijs ligt want ik heb de hoop dat het dan alsnog beter gaat worden in de toekomst."