Na 47 jaar houdt geboren juf Tonia het voor gezien: 'Ouders en leerlingen zijn veel mondiger geworden'
Tonia de Groene uit Middelburg is een onderwijzer in hart en nieren, maar na 47 jaar heeft ze haar lesspullen aan de wilgen gehangen. Al op de lagere school wist ze dat ze leerkracht wilde worden, ze richtte een school op en is nu na haar pensionering nog altijd niet helemaal gestopt.
Ruim dertig jaar geleden startte De Groene een school, De Odyzee, voor kinderen met psychosociale problematiek zoals autisme. "In Zeeland was er toen nog geen kinder- en jeugdpsychiatrie. Die kinderen gingen naar Brabant of Rotterdam voor behandeling", vertelt De Groene. Maar toen in 1992 Ithaka Zeeuwse kinderen ook in Zeeland ging behandelen waren er ook leraren nodig. "Ik vond het een hele interessante doelgroep. Het was toen echt nog pionieren."
Al snel merkte De Groene dat de kinderen gebaat waren bij rustige, voorspelbare en vooral prikkelarme lessen. "Ouders merkten dat het goed werkte voor hun kind. Ieder kind kreeg op zijn of haar niveau les", legt De Groene uit. "Dat soort onderwijs was er toen nog niet en daar hebben wij ons op gespecialiseerd." Uiteindelijk werd De Groene zelf directeur bij De Odyzee.
Schooltje spelen
Terugblikkend op haar carrière was het geen verrassing dat De Groene leraar werd. "Op de lagere school wist ik dat al. Daar speelde ik schooltje en mijn klasgenoten waren de leerlingen en ik de juf. De opleiding tot kleuterleidster was mij op het lijf geschreven."
Na decennialang in het onderwijs hebben gewerkt, zag De Groene dat er veel is veranderd in al die jaren. Ze hekelt de administraties. "Wat een leraar tegenwoordig altijd moet doen om een les te geven. De werkdruk is daardoor echt zoveel verhoogd."
Daarnaast ziet De Groene ook dat het lesgeven zelf ook lastiger is geworden. "In het begin had ik 37 kleuters in de klas. Iedereen luisterde naar je. Die gedachte is nu anders. Kinderen en ook zeker ouders geven veel meer weerstand. Iedereen is veel mondiger geworden", zegt De Groene
Onderscheiden
Voor al haar werkzaamheden kreeg De Groene een lintje en mag ze zich Ridder in de Orde van Oranje-Nassau noemen. "Dat was heel bijzonder. Ik was helemaal flabbergasted. Ik wist echt niet wat er ging gebeuren. Pas bij het praatje van de locoburgemeester had ik het door. Ik was daar echt heel ontroerd over."
