Esther en Michelle zoeken hun donorvader en het spoor leidt naar Zeeland

Als de vader van Esther Sieverink-Timmermans tien jaar geleden overlijdt, vindt ze bij het opruimen van zijn woning een concept-testament. Ze vertelt het haar moeder en die besluit daarop een groot geheim te vertellen voordat Esther en haar broer dat mogelijk bij de notaris zouden horen. Ze zijn beiden verwekt met hulp van een zaaddonor.

Esther: "Dat kwam heel hard aan. De grond zakte onder mijn voeten weg. Het voelde alsof mijn hele leven niet klopte, je gaat aan alles twijfelen. Ik was er nooit achter gekomen, als dit niet was gebeurd."

Esther besluit het verhaal even te laten rusten, maar in 2015 meldt ze zich samen met haar broer bij Fiom. Een stichting die gespecialiseerd is in afstammingsvragen. Al snel blijkt dat zij en haar broer niet dezelfde donorvader delen, terwijl dit wel was gezegd door de kliniek die haar ouders bezochten.

Esthers broer weet vrij snel te achterhalen wie zijn donorvader is, hij heeft elf halfbroers en -zussen. Maar de zoektocht van Esther verloopt moeizaam. De kliniek in Oosterbeek is opgedoekt en de administratie zou vernietigd zijn.

In 2019 besluit ze zich in te schrijven bij My Heritage, een internationale DNA-databank. Dat blijkt een goede zet. Al snel komt ze in contact met een halfzus. Later komen daar nog een halfzus en twee halfbroers bij.

Eén van die halfzussen is Michelle, ze blijkt slechts enkele kilometers van Esther vandaan te wonen. De twee zien elkaar dan ook regelmatig.

Ook Michelle hoort pas op latere leeftijd dat ze van een onbekende donor is. "Mijn moeder is in 2019 overleden. Niet lang daarna heeft mijn vader het er zomaar in een paniekmomentje uitgeflapt. Hij was bang dat als hem iets zou overkomen, hij het geheim zou meenemen in zijn graf."

Tegen ouders die aanklopten bij een vruchtbaarheidskliniek werd steevast gezegd dat ze hun kinderen beter niets konden vertellen over hun afkomst. De zussen zijn dan ook niet boos op hun ouders, maar vinden het vooral verdrietig dat ze zo'n groot geheim bij zich hebben moeten dragen.

Voor beide vrouwen is het heel belangrijk om te weten wie hun donorvader is. Michelle: "Wij hebben best veel medische problemen in onze familie, dus dat medische deel vind ik heel belangrijk. Esther: "Ik lijkt niet echt op mijn moeder, dus ik ga ervan uit dat ik op mijn donorvader lijk. Ik wil gewoon weten wie ik echt ben."

De DNA-match die tot nu toe het grootst is, is die met een achterneef van de donorvader. Er komen zes typisch Zeeuwse familienamen naar voren uit het DNA- en stamboomonderzoek. De donorvader moet afkomstig zijn uit Noord-Beveland, er is een link met families uit Colijnsplaat, Kortgene, Wissenkerke en Kats.

Als Esther maar niet verder komt dan die achterneef, schakelt ze de hulp van stamboomonderzoeker Johan Koolwaaij in, die al jaren donorkinderen helpt familieleden te vinden. "Toen Esther mij belde, zei ze: 'Ik ben er bijna. Kun jij ons helpen bij het laatste stukje? Maar over dat laatste stukje doen we nu al bijna twee jaar."

De stamboomonderzoeker vermoedt dat niet alles wat er daadwerkelijk gebeurd is in bepaalde families, ook zo in de boeken terecht is gekomen. "De donorvader is misschien genetisch verwant aan de familie X, maar heeft misschien de naam gekregen van zijn opvoedvader. Er klopt ergens iets niet. Dat maakt het zoeken lastig."

Koolwaaij heeft al met verschillende mensen uit de verwante families contact gehad. "Er zijn al zo'n tien DNA-testen uitgevoerd. De meesten zijn bereid mee te werken als je het verhaal uitlegt en ze de tijd geeft. Een enkeling wil niet."

Het vermoeden is dat de donorvader van Esther en Michelle vanuit Zeeland naar het midden van het land is verhuisd. Hij doneerde zijn zaad namelijk bij een kliniek in Oosterbeek waar de gepensioneerde Dr. Van Waalwijk Van Doorn met zijn vrouw een particuliere vruchtbaarheidskliniek runde in de jaren zeventig en tachtig. Dat gebeurde met vers zaad, er werd toen nog niets ingevroren.

Na jaren intensief zoeken, verliest Esther soms wel een beetje de moed of ze er achter zal komen wie haar donorvader is. "In het begin was ik elke keer heel enthousiast als er een match was, maar inmiddels ben ik zo vaak teleurgesteld. We zitten in de buurt, maar tot nu toe zijn de matches te klein om echt verder te komen."

Stamboomonderzoeker Johan Koolwaaij is echter een stuk optimistischer. "Ik weet zeker dat we hem gaan vinden. We zijn bezig met de laatste paar stukjes van de puzzel. Maar uiteindelijk gaat het lukken."

Tegenwoordig is het voor zaaddonoren niet meer mogelijk om anoniem te blijven. Een goede zaak vindt Michelle: "Zo'n zoektocht als deze is dan niet meer nodig. Ik roep iedereen die nog wel anoniem gedoneerd heeft op om zich te melden. De meeste kinderen zijn niet op zoek naar een vaderfiguur, maar willen wel weten van wie ze afstammen."