Ex-verslaafde Michael opent kliniek om anderen te helpen: 'Ik heb van mijn shit mijn werk gemaakt'

"Er rust echt nog wel een taboe op verslaving", begint Michael te vertellen als we afspreken in zijn nieuwe instelling voor verslavingszorg aan de Axelsestraat in Terneuzen. Binnen oogt het strak en rustig. Het is geen kliniek waar mensen opgenomen kunnen worden, maar waar ze terecht kunnen voor herstelcoaching, naastentraining, 1-op-1-gesprekken en van waaruit interventies worden voorbereid.

De instelling behandelt vanuit het 12 stappen Minnesota model. Dat is een methode die stapsgewijs leidt naar herstel van een verslaving. Vanaf het moment waarop een verslaafde erkent dat hij een probleem heeft tot aan het einde waarbij hij is hersteld en zijn ervaringen deelt met andere verslaafden. Michael pakt dat dus groots aan door zijn eigen instelling op te richten.

Een kleine twee maanden is hij nu echt bezig. Hij helpt nu zo'n vijftien mensen. "In het begin coach ik de mensen, afhankelijk van welk traject ze kiezen, vier keer in de week. Maar ze kunnen er ook voor kiezen om naar een kliniek in het buitenland te gaan", legt hij uit.

De reden waarom Michael naar het buitenland doorverwijst is omdat de wachttijd in Nederland vaak enkele maanden is. In de buitenlandse klinieken is dat enkele weken. "Als je je verslaving aan wil pakken, dan wil je niet nog maanden wachten. Je moet zo snel mogelijk aan de slag."

Zelf vond hij dat ook prettig toen hij - zoals hij het zelf zegt - zijn rock bottom had bereikt. Jarenlang worstelde hij zelf met zijn verslaving. Om er vanaf te komen verhuisde hij zelfs jaren geleden van Brabant naar Zeeuws-Vlaanderen. Hij moest weg uit Brabant, uit het milieu waarin hij zat. "Je kan vluchten, maar je verslaving vlucht met je mee."

Uiteindelijk gaf zijn huidige vrouw het zetje in de rug dat hij nodig had. Zij maakte hem nog twee jaar in actief gebruik mee. "De laatste maanden ging ik mentaal en fysiek hard achteruit. Ik zag mijn omgeving verdriet hebben. Het leven had nog zo veel moois te bieden. Toen ging de knop om en ben ik naar een kliniek in Portugal gegaan."

Eenmaal in die kliniek blijft hij de boel manipuleren en schopt hij tegen alles aan. Tot een psycholoog er doorheen weet te prikken. "Ik brak en gaf me over. Dat was het moment. Vanaf dat moment kon ik gaan werken aan mijn herstel. Toen ik mijn eindopdracht schreef was ik heel blij, dat was echt een moment van goud."

Daarna is het voor Michael tijd om naar huis te gaan. Terug in Nederland was dat eerst heel emotioneel. "Het weerzien met mijn vrouw, kinderen en familie en vrienden." Maar echte moeilijke momenten blijven bij thuiskomst uit. "Ik gebruik sindsdien helemaal niks meer. De lastigere momenten zijn als je niet mee kan doen aan het sociale gebeuren door een paar biertjes te drinken. Maar dat gaat gewoon niet. Ik zie het maar als vergif dat me ziek maakt."

Tot een paar maanden geleden was Michael nog onderhoudsmonteur bij een bedrijf dat onderhoud doet bij fabrieken. Dat werk viel niet meer te combineren met zijn nieuwe instelling. Heel erg vindt hij dat niet, omdat het altijd zijn droom is geweest om voor zichzelf te beginnen.

Dat idee ontstond toen iemand vanuit de verslavingszorg met hem in gesprek raakte over Zeeuws-Vlaanderen. "We kwamen tot de conclusie dat er in deze regio niks is voor mensen met een verslaving. Samen met hem en nog een vriend ben ik het gaan opbouwen, da's nu ruim twee jaar geleden. Zonder hun hulp was dat niet gelukt. Bloed, zweet en tranen (soms veel tranen) heeft het geregel gekost. Maar ik kan nu eindelijk mijn eigen ervaring teruggeven aan anderen."

Het liefst zou hij iedereen die een verslaving heeft er vanaf helpen. Maar ondertussen weet hij zelf dat dat niet gaat. "Dat is iets wat ik heb moeten leren loslaten. Niet iedereen kan (nog) geholpen worden, iemand moet echt zelf willen. Als je dan ziet dat het bij iemand wél gelukt is, dan geeft dat zo'n voldaan gevoel. Ik zit helemaal op m'n plek hier", zegt Michael tevreden.