Het hartverscheurende verhaal achter een berichtje op X
door Mercy Kamermans
Soms lees je een berichtje op sociale media dat je aandacht trekt. Dat gebeurde mij afgelopen week. Het ging om een bedankje aan twee agenten voor hun optreden in een geval van geestelijke nood.
Mijn journalistieke hart denkt dat hier misschien wel een verhaal in zit. Hoe vaak lezen we geen berichten over 'verwarde personen' die steeds vaker vanuit huis hulp krijgen, wat lang niet altijd goed gaat en de politie extra werk bezorgt. Zou dit daar een mooi voorbeeld van zijn?
Maar ook als mens ben ik geraakt door dit lieve berichtje. Wie is die persoon in nood die naar een instelling voor geestelijke gezondheidszorg gebracht moest worden en de politie voor de hulp bedankt?
Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en deze man via een persoonlijk bericht te benaderen. Nog geen minuut later reageert hij al. Met zijn telefoonnummer. Ik bel hem op niet wetende in wat voor staat ik hem aan zal treffen aan de telefoon.
Halfuur aan de telefoon
"Wat wilt u allemaal van me weten?", klinkt het monter aan de telefoon. Ik vertel 'm dat ik van Omroep Zeeland ben en mijn oog op zijn berichtje op X (Twitter) was gevallen en dat het verhaal erachter mij nieuwsgierig had gemaakt. Voor ik het weet hangen we ruim een halfuur aan de telefoon.
"In 2015 zat ik in de auto op weg naar Rotterdam toen ik een piep in mijn oren kreeg. Het werd erger en erger en ik werd gekker en gekker. Ik bleek dus tinnitus te hebben. Het was alsof ik voortdurend een remmende trein in mijn oren hoorde.
Na veel onderzoek kwam een chiropractor erachter dat het uit mijn gebit kwam. Een gebitsrenovatie in 2010 is waarschijnlijk niet helemaal goed gegaan. Er zat een ontsteking die voor veel ellende heeft gezorgd.
Inmiddels ben ik voor tachtig procent van de tinnitus af. Van een remmende trein is het nu een zachte zoem.
Maar toen ik kreeg ik aangezichtspijn, heftige pijnaanvallen in mijn gezicht. En dat heb ik nog steeds. Het is soms alsof er met een mes in wordt gestoken. Door al die lichamelijke kwalen kan ik niet meer werken. Ik zit veel thuis. Inmiddels heb ik ook een angst- en paniekstoornis ontwikkeld waardoor ik nergens meer heen durf. Ik was altijd een vrolijk en uitbundig persoon, nu ben ik een schim van mezelf. Ik ben 55 jaar en voel me soms op.
Op zich gaat het de laatste tijd wel redelijk goed, maar vorige week hoorde ik ineens die harde piep weer in mijn oren. Toen zag ik het niet meer zitten. Ik vertelde een familielid dat ik er een einde aan wilde maken. Die heeft toen de politie gebeld. Na een goed gesprek met een mannelijke en vrouwelijke agent ben ik toen naar Emergis gebracht.
Daar hoefde ik niet te blijven, maar ik heb nu wel eindelijk de hulp gekregen die ik nodig heb. Zo komt er af en toe iemand langs om een rondje samen te wandelen.
Dat bedankberichtje op X heb ik geplaatst omdat de twee agenten echt de tijd namen om naar me te luisteren. Ze hebben zelfs nog mijn huis gestofzuigd. En dus geregeld dat ik hulp krijg."
Als ik de telefoon ophang, ben ik even stil. Wat een hartverscheurend verhaal achter een klein berichtje op een social mediaplatform.
Een groot journalistiek verhaal zit er misschien niet in. Of toch wel? Want hoeveel Zeeuwen zitten er op dit moment nog meer in een uiterst ellendige situatie en krijgen maar niet de juiste hulp? Ik heb geen idee, maar weet wel dat de meeste mensen dit niet openbaar delen, maar lijden in stilte. Misschien is het voor hen een kleine troost dat ze niet de enige zijn.
De persoon in kwestie heeft toestemming gegeven voor het publiceren van dit verhaal, maar wel anoniem. Bij de redactie is zijn naam bekend.
Worstel je met zelfmoordgedachten dan kun je anoniem terecht bij 113 Zelfmoordpreventie: chat via www.113.nl, of bel 113.
